Het zit zo...

Enkele weken geleden wilde Theo heel graag een grote doos om een raket van te maken waar hij dan zelf in zou kunnen kruipen. Papa en een heel lieve mevrouw van een meubelwinkel zorgden voor twee enorme dozen. Het rakettenplan was toen al vervangen door een kasteelplan. Niets meer nodig dan een deurtje en een raampje.

Toen kreeg Theo zijn laatste chemokuur en bleef hij achteraf een beetje sukkelen met ook een korte ziekenhuisopname als gevolg (die van het verlengde weekend - vrijdagavond laat binnen met koorts, en dinsdagvoormiddag terug naar huis). De doos bleef wat verwaarloosd staan. Tot broer en zus het ding kraakten en ook de tweede doos opzetten. Die leek trouwens meer op een frituurkraam met een afdak.

Eenmaal terug thuis ontdekte Theo ook nog superschattig speelgoed in de kast van Victor (smurfen, je weet wel, die smalle smurfen uit de nieuwe film...).

En voor we het wisten was het al vaderdag. De maandag voordien had Theo in de ziekenhuisschool nog een kadootje kunnen knutselen voor papa. 

'Het zijn koekjes!' fluisterde Theo in papa's oor net voordat deze het kadootje openmaakte. 

Ondanks het mooie weer bleef buiten eten voor Theo een mengeling van leuk (buiten!) en niet leuk (wesp! vlieg! kou!) De zon deed hem wel goed. 

Op dinsdag gingen we voor controle naar het ziekenhuis. De portacat werkte echter niet goed en moest doorgespoeld worden, waardoor de bloedcontrole pas tegen de middag kon worden uitgevoerd (wegens voordien nog geen bloed kunnen aftappen). Rond de middag bleek er dan een tekort aan bloedplaatjes en hemoglobine, en ook de witte bloedcellen waren zwaar ondervertegenwoordigd (nul). Eerst werden er bloedplaatjes gegeven, en kort daarna ook nog een zakje bloed. 

Halverwege de 'steak' (het zakje bloed) zag je onder Theo zijn oog een wit bolletje, het leek alsof de huid wat opzwelde. Enkele minuten daarna had de zwelling al de breedte van zijn oog. Het deed blijkbaar geen pijn, maar Theo wilde graag slapen en kreeg zijn oog niet meer dicht - vervelend. De zwelling werd toen ook nog een beetje rood en blauw, waarna de transfusie voor alle zekerheid werd stopgezet en er zyrtec werd toegediend. Na een uurtje wachten bleek de zwelling toch al wat verminderd. En toen kwamen we zo thuis : 

Sindsdien heeft Theo net geen koorts, met temperaturen tot 37,8 en 38° (koorts is er pas vanaf 38,5). Hij ziet er niet slecht uit en eet en drinkt wel wat, maar spendeert het grootste deel van de dag in de zetel, weent nogal eens, en slaapt ook geregeld. Nog steeds slappekes dus. De temperatuur stijgt echter niet door, en het lijkt dus geen infectie te zijn. De zwelling is ondertussen helemaal weg. 

De controle van vandaag (een dagje vroeger dan gepland want we waren echt niet gerust) toont een beter bloedbeeld, met al 160 witte bloedcellen geteld! Dat zou de verhoging en het slapen kunnen verklaren. Theo heeft naar eigen zeggen wel wat meer buik- en hoofdpijn, en volgens de dokters vermoedelijk aften in zijn darmen. En zoooo'n pijn als hij kaka moet doen ! We geven hem dus terug wat pijnstillers. En gebruiken ook terug luiers want dan voelt hij zich geruster. (luiers van 14 tot 18 kg - nooit gedacht dat we die nog zouden moeten kopen...)

Volgende week dinsdag en de week daarop dinsdag worden de belangrijkste testen herhaald om te zien wat zijn toestand nu is. De laatste petscan is gepland op 3 juli. 

We hopen de volgende dagen opnieuw een actieve, spelende Theo te zien.