En we gaan nog niet naar huis...

De chemo-week was redelijk goed begonnen - enige zorg van de dokters was het gewicht van Theo. Daarom hebben ze dinsdag een maagsonde ingebracht en krijgt Theo vier maal per dag een hoeveelheid melkvoeding via de sonde. De dokters weten dat kinderen na deze chemokuur vaak niet veel eten, en daarom wilden ze op veilig spelen.

Theo is heel flink met zijn sonde. Hij vindt het helemaal niet leuk maar heeft vanaf de eerste nacht zijn best gedaan om door te slapen. Slikken, dat gaat niet goed. Samen met papa heeft hij al wel iets gegeten, zoals yoghurt en chips...

Donderdag kreeg Theo koorts. Die zou kunnen komen van de zona-wondjes, die geïnfecteerd zijn geraakt met stafylokokken. Het is ook mogelijk dat er een andere infectie is, want Theo moet ook redelijk veel hoesten. Een derde mogelijkheid is dat de koorts een gevolg is van de chemo.
Voor alle zekerheid werd er dan toch antibiotica opgestart. Dat maakt dat we nog niet naar huis mogen, ten vroegste (denken we) vanaf maandag.

Het is en blijft een zware behandeling, en nu er een andere chemo werd gebruikt is het voor ons weer afwachten wat de gevolgen zijn. Theo kan nu bijvoorbeeld moeilijker articuleren en klaagt veel over pijn. Als hij uit zijn bed komt kan hij maar moeilijk recht blijven staan, en stappen dat lukt eigenlijk niet: hij valt gewoon om. Zelfs zijn hoofdje recht houden lijkt momenteel teveel gevraagd. Dat baart ons zorgen, maar het is best mogelijk dat dit een reactie is op de chemo. De dokters zijn niet echt ongerust, en dus proberen wij dat ook niet te zijn.