Na enkele moeilijke dagen met veel onzekerheid en onrust, hopen we nu weer de goede kant op te gaan. En de goede kant, dat is er vooral een met meer duidelijkheid.
Vorige nacht had Theo nog een periode waarin hij pijn leek te hebben, weende, afwezig was en niet praatte. Deze periodes die lijken op verwardheid, en verlies van controle, geven ons het gevoel dat we geen contact meer kunnen krijgen met hem. Ondertussen weent hij wel, en trekt hij voortdurend zijn benen op, wat doet vermoeden dat hij pijn heeft, bang of gefrustreerd is. Maar hoe kom je te weten wat het probleem is als hij niet antwoordt?
Uit de hersenscan en het oogonderzoek bleek alles normaal.
Het onderzoek van het hersenvocht (ruggenmerg) duurt iets langer, maar ook hier verwachten de dokters geen probleem. De chemo is nu al enkele dagen geleden, dus het is al minder waarschijnlijk dat het een effect is van (de combinatie van) geneesmiddelen - maar het zou nog wel kunnen.
Er wordt nu gedacht dat het eerder om een psychologisch fenomeen gaat, een soort pijncrisis. De zware chemo, het op-het-randje-van-ondervoed-zijn en het vele liggen waardoor de spieren wegsmelten en verkorten, hebben Theo serieus verzwakt. Het samengaan van hevige darmkrampen, een verhoogde gevoeligheid van het lichaam en het mogelijke besef bij Theo dat er opnieuw pijn is, zouden ervoor kunnen zorgen dat er iets 'blokkeert'. Of het nu is dat Theo op dat moment niet meer wil, of niet meer kan spreken, dat weten we niet. We hebben hem al horen zeggen 'dat het maar een grapje was', maar ook 'dat hij echt niets kon zeggen'.
Op een gegeven moment zei Theo ook 'sorry mama maar ik kon het echt niet laten', wat bleek te gaan over het feit dat hij een diarree-aanval had gehad en zijn bedje moest verschoond worden.
Was het misschien ook angst om (in bijzijn van artsen en verplegers) een vuile broek te krijgen ? Of was het pure uitputting, als een baby die hysterisch huilt omdat hij/zij te moe is ?
Om het even concreet voor te stellen : daarstraks wilde Theo een frisco eten -vanilleijs binnenin, chocoladelaagje errond-. Hij was al een tijdje wakker en tijdens het eten zag je hem opeens moe worden, waardoor hij het ijsje niet meer tot aan zijn mond kreeg, maar het aan zijn kin bleef haperen. Tegelijk viel hij een beetje naar rechts, te zwak om zichzelf nog rechtop te houden. Zo moe! Op zo een moment kan je maar 1 ding doen : slapen..(maar eerst de chocolade laten afwassen).
De volgende dagen brengen hopelijk wat meer duidelijkheid, en wat verbetering. De sondevoeding werd even stopgezet, omdat de krampen vaak begonnen tijdens de voeding. Hij krijgt nu voeding via het infuus (twee zakken vocht die lijken op gele pipi en witte verf).
Iets positiever : Theo heeft af en toe toch al honger. Een aantal dingen spuwt hij meteen uit omdat ze slecht smaken (sandwich, kip, spaghetti, ijs ???.) en anderen lukken dan weer wel (kindersurprise, gebakken boulet van 't frituur...). Het is ook verbazend om vast te stellen dat hij vaak zin heeft in dingen
- die je niet kan krijgen of maken in een ziekenhuis (pizza..)
- die niet behoren tot de kleine groep voedingswaren die hij de weken voordien uitsluitend at, en die we dus tevergeefs in grote hoeveelheden in huis hebben.
Maar we zijn blij met elke hap en elke slok.. (En elke lach!)
Theo,
BeantwoordenVerwijderenIk heb eerder al eens gelezen dat je goede banden hebt met Noëlla. Awel, als je zin hebt in pizza, dan kan je een diepvriespizza in de diepvriezer van de keuken bewaren, en die daar in de oven bakken. Wel zelf voor aluminiumfolie of bakpapier zorgen, maar voor de rest komen daar heerlijk geurende pizza's uit! Ik spreek uit ervaring ;-) Dus, als ze zeggen 'dat mag niet,' dan zeg je maar dat het bij mij wel kon, ok?
Theo, kop op maat!
Haaifaaif,
Senne