Naar zee !

Als we een paar dagen niet bloggen wil dat meestal zeggen dat we thuis zijn, of, zoals nu, onverwacht aan zee !
Het ging allemaal heel snel. Vorige week vrijdag zaten we terug in het ziekenhuis omdat Theo zona had gekregen. Het deed ongelofelijk pijn en het zag er navenant uit met dikke rode blazen. Eenmaal de zovirax goed werkte zagen we het dagelijks verbeteren. En op maandag, compleet onverwacht, kregen we het bericht dat we naar huis mochten, en dan nog wel tot en met zondag. Bijna een hele week !

Dat bood onverwachte mogelijkheden, en zie hier, 6 dagen later, genieten we van onze tweede dag in Wenduine. De zona-uitslag is duidelijk aan het genezen. Theo is ook beter beginnen eten, en hoewel het menu eerst uit louter kippeboutjes bestond, hebben we er al wat variatie in gekregen. Met een combinatie van voornamelijk chixfingers, koekjes, gevitamineerde chocomelk en veel drinken helpen we hem aan een beter gewicht. Af en toe lukt een appel ook, of geniet hij van een lolly.

Gisteren was het barslecht weer met koude wind, ijs op de voetpaden en veel regen. Geen weer om buiten te gaan. De kinderen vonden het niet erg, en profiteerden van de binnenblijfdag door de hele dag computerspelletjes te spelen. Het was heerlijk om Theo luid en hartelijk te horen lachen.

Vandaag, vrijdag 15 februari, kwam Theo voor het eerst na 75 dagen binnenblijven echt buiten. Hij zat goed ingepakt in de buggy en onder een zalig, verlegen lentezonnetje stapten we van Wenduine naar Blankenberge, met een tussenstop aan de rotonde waar de kinderen 'op de autootjes' mochten. Theo begon op een eentje met pedalen, maar dat bleek wat zwaar voor hem dus wisselden we voor een elektrisch autootje. Na minder dan 10 minuten ging het niet meer om op dat gaspedaaltje te duwen met zijn voet. het derde autootje werd gehaald, ditmaal met papa-aandrijving.

Het strand bleek te koud, dus we kozen voor de weg langs de duinen. Theo bleef het koud hebben terwijl wij ondertussen onze jassen al hadden uitgedaan - zo warm was het in de zon. Nog voor we in Blankenberge waren wilde hij graag een warme wafel. Omdat het zo een mooi weer was deden we ook nog een terrasje aan de jachthaven, waarbij Theo met smaak een warme chocomelk dronk. Alleen was die chocomelk zoooo warm, het was echt lang wachten tot hij kon drinken. Ondertussen hebben we goed gelachen...

''s Avonds liet Theo zijn geliefde chixfingers staan - en merkten we een iets zwaardere hoest op...maar geen koorts. Hopelijk morgen nog zo een leuke dag !