We mochten ondertussen wel naar een grotere kamer verhuizen, en kijken nu terug uit op parking van Gasthuisberg en op de skyline van Leuven en Heverlee. Het witte landschap veranderde spectaculair snel in de oude vertrouwde, voornamelijk grijze omgeving. Eigenlijk zijn we al klaar voor de lente.. Hoe lang nog ? Nadeel is dat met het verhogen van de temperaturen ook de verkoudheden en griepjes weer de kop op steken. Broer en zus begonnen ermee, en nu zijn papa en mama aan de beurt. Hopelijk zijn we er snel weer van af !
Theo heeft weinig zin om iets actief te ondernemen. Hij slaapt veel. Zijn het de medicijnen die hem moe maken ? Hij krijgt de maximumhoeveelheid aan Contramal, aangevuld met paracetamol. Het kan ook zijn dat hij te veel pijn heeft of zich te zwak voelt. Gisteren liet mama hem enthousiast uit zijn bed glijden met de bedoeling om hem op zijn voetjes te laten landen - grote fout ! Springen heeft hij al lang niet meer gedaan, omdat het pijn doet. Zijn beenspieren zijn verkort door het vele liggen en zitten in bed. In plaats van springen werd het dus wenen en roepen. Gelukkig zonder accidenten.. We hopen dat hij veel slaapt omdat hij dan zijn witte bloedcellen sneller kan aanmaken. Positief denken.
Vandaag maandag - dat betekent opnieuw kine, school, en de gewone dokters.
En hopelijk ook terug wat witte bloedcellen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten