De toestand van Theo kunnen we best beschrijven als 'het gaat'.
We zouden enerzijds kunnen zeggen dat hij niet goed is.
Hij klaagt vaak over buikpijn en hoofdpijn. Felle hoofdpijn, want we horen hem de laatste dagen regelmatig zeggen 'dat hij echt niet meer kan'. Suske toch. Met paracetamol en contramal bestrijden we de pijn.
Hij voelt zich belabberd en wil wel spelen of wandelen, maar de energie ontbreekt hem. We kijken veel filmpjes en hij doet regelmatig een dutje.
Soms gaat het dan plots beter. Als hij zich goed voelt lacht hij, maar als de pijn terug opkomt wordt hij helemaal triest en boos. Zo gaat het al enkele dagen op en af. Hij is nog een halve kilo afgevallen, omdat hij geen eetlust heeft, misselijk wordt van etensgeuren, en zijn sondevoeding slecht verdraagt. Zijn sonde moest vandaag nog maar eens herplaatst worden - de derde keer in drie weken. Als hij nu overgeeft moeten we onze vingen op de sonde aan zijn neus houden zodat ze er niet uitfloept.
Anderzijds kunnen we zeggen : hij is eigenlijk wel goed! Met medicijnen kunnen we de misselijkheid en de pijn onder controle houden. De sondevoeding blijven we proberen, en we gaan ervan uit dat we dat terug op gang krijgen.
Momenteel zijn er geen aften, geen zware uitslag of jeuk, geen spierzwaktes of epilepsie-aanval; hij staat mentaal scherp en heeft geen enkele moeite met babbelen. Geen zware huilbuien of onverwachte wendingen, en geen extra problemen (maar we blijven voorzichtig - de enige zekerheid is dat er geen zekerheid is.)
Morgen mogen we normaal gezien naar huis. Maar dat zien we morgen wel...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten