Het toetsenbord was nog niet koud van het vorige blogbericht, en hop, wij weer Gasthuisberg in.
Eigenlijk voor een controle. We hoopten zelfs nog dat het zou lukken om enkele dagen naar zee te gaan. De aften waren ons echter te snel af. Dinsdagochtend was Theo nog in goeie vorm, en woensdagavond was hij een wrak. Terecht dat hij werd opgenomen; we konden de pijn thuis niet onder controle houden. En om eerlijk te zijn : dat lukt zelfs in het ziekenhuis niet helemaal. Theo heeft vooral aften in de keel en op zijn tong. Hij spreekt enkel wanneer nodig, drinkt een beetje, heeft honger, maar schreeuwt het uit van de pijn als hij eten in zijn mond stopt. Het is ongelofelijk zielig om zien. De contramal staat bijna op maximum, en er wordt systematisch paracetamol bijgegeven. Slapen lukt gelukkig nog.
Need we say more ? Het is weer wachten op de witte bloedcellen...
En trouwens : wimpers en wenkbrauwen zijn toch nog uitgevallen. Het donsje op zijn hoofd is uitgedund, maar nog voelbaar. Niettemin is het weer chemo-depri-afzien-Theo.
Kom gauw terug, eet-goed-speel-veel-happy-Theo...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten