Verslag van 11 dagen thuis : eerste deel, lekker thuis

En we hadden soms geluk met het weer.. Tussen de regenbuien door konden we af en toe eens een stapje in de wereld zetten. 

Wandelen in Bertem-bos.

De eerste week was Victor ziek. Hij bleef daarom bij Bobonne en Bompa slapen. We waren dus met zijn vier. Theo miste Victor wel, want ze delen een aantal interesses zoals monsters, vechten, Lego Chima en Ninjago, en Teenage Mutant Ninja Turtles. Louise houdt zich meer met andere dingen bezig. 

Je ziet haar nauwelijks, maar dit is Louise die tussen twee velden fietst.  Je ziet ook niet dat ze een half uurtje voordien met haar fiets per ongeluk de brandnetels in dook. 

Met zijn 14,4 kilo zit Theo nog steeds onder de curve van Kind en Gezin. Hij is te mager, en dat zie je ook aan de manier waarop hij stapt en beweegt. 

Al dat liggen in een ziekenhuisbed, daar wordt een mens slap van. Het is al geweest dat je Theo thuis elke dag sterker zag worden, maar dat was deze keer niet het geval. Hij at en hij dronk wel maar hij kwam niet echt veel bij. (De eerste zes dagen leefde hij op kipsaté en cola, daarna kwam er wat meer variatie in het menu.) De zetel bleef zijn favoriete habitat, maar het gebeurde ook twee keer dat hij in zijn bedje ging om te slapen. Spelen, ja dat gebeurde wel, maar niet zo intensief als voordien. En stappen deed hij echt niet veel. Eigenlijk was hij pas écht gerecupereerd op zondag 26 mei, de dag voor de laatste chemokuur.