Er werd opnieuw antibiotica opgestart, een extra medicijn, en gisteren ook de pijnpomp. Samen met een regelmatige dosis paracetamol en af en toe een scheutje stomatitiscocktail in de mond is het net doenbaar. De ontsteking in Theo zijn mondje verbetert niet, integendeel.
Hoe komt dat toch ? Theo recupereert wel, met uitzondering van de witte bloedcellen. Die waren eergisteren nog met 1700, en gisteren nog maar met 1000. De neutrofielen worden vandaag weer getest. Zij stegen eergisteren tot 400, wat nog niet veel is. Het is nog wachten op verder nieuws.
Zucht. We zitten hier dus zeker nog tot maandag. Zo een pijnpomp kan immers niet mee naar huis.
Het woord morfine is ook al gevallen. Liever niet, tenzij echt onvermijdelijk.
Dus dat wordt weer duimen, bidden, kaarsjes branden, hopen en wachten.
Nog even.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten