We hadden moeten zwijgen over die processie....

...want als je de auto helemaal vol vakantiespullen steekt en de 120 kilometer rijdt van Gasthuisberg naar de kust, om nog geen vijf dagen later met een opnieuw gepakte reistas en een koortsige Theo weer in Gasthuisberg te zitten, dan krijg je wel het gevoel dat een of andere heilige niet goed gezind is.

De antibiotica is al opgestart hoewel we nog geen idee hebben van de beestjes waartegen we vechten. Theo klaagt nog meer van pijn in zijn mondje. Hij eet wel wat, maar in heel kleine porties. En als hij zijn zin niet krijgt wordt hij wel eens nukkig, maar daar helpen medicijnen niet tegen. Gewoon wat tijd en een strenge blik van mama en papa. 

Nieuwe favoriete drank : Ice tea. En hij eet zelfs van de ziekenhuisspaghetti. Nooit gedacht dat hij ooit nog samen met de spaghetti in 1 kamer zou kunnen blijven. Maar kijk eens, de dingen verkeren. 

Hopelijk richting rest van de vakantie in de volgende dagen.