Theo heeft zijn wenkbrauwen en wimpers grotendeels terug, en ook de haartjes op zijn hoofdje beginnen stilaan terug te groeien. Vandaag nog maar een donkere schijn, maar we zien ze toch al wat langer worden. Ze zijn zo lief en zacht dat we niet van zijn hoofdje af kunnen blijven.
Het beste nieuws is daarmee gegeven. Theo recupereert heel erg traag, veel trager dan we gehoopt hadden. De pijn in zijn mondje -een tandvleesontsteking en ook iets dat op aften lijkt- helpt daarbij niet echt, omdat alle eten en drinken pijn doet in zijn mondje. Zelfs met alle pijnmedicatie ziet hij nog af. Hij komt dus niet echt bij, en sterkt nauwelijks aan. De oorzaak is vermoedelijk het blijvende tekort aan neutrofielen in zijn bloed. Deze zorgen voor het grootste deel van het afweermechanisme van de witte bloedcellen. Theo heeft er vandaag, 16 juli, nog steeds maar 230, dat is erg weinig. Zijn hemoglobine is laag maar nog net ok, en zijn bloedplaatjes zijn goed gerecupereerd. Het hangt dus allemaal af van de neutrofielen.
Dit alles doet onze langverwachte vakantie meer op de vorige 7 maanden lijken dan op vakantie.
Donderdagavond 4 juli zijn we naar zee vertrokken. Na zo'n 4 dagen was de koorts er weer. Mama en Theo moesten dus met de auto naar Gasthuisberg, daarbij papa, Victor en Louise wat verweesd achterlatend. Er werd geen virus of bacterie gevonden. Met drie dagen antibiotica was de koorts weer weg. De pijn aan Theo zijn tanden kregen we echter niet weg. Vrijdagnacht 12 juli waren we dan terug in Oostende, net voor het warme weekend. Theo was blij om terug aan zee te zijn.
We doen allemaal echt ons best maar het is niet gemakkelijk. Theo mag nog niet zwemmen. We vermijden ook drukke plaatsen en gesloten ruimten met veel mensen (zoals restaurants enzo..) Omdat Theo nog heel zwak is moeten we er ook altijd rekening mee houden dat hij niet ver kan stappen, snel moe is, het snel koud heeft, en regelmatig moet eten en zijn medicijnen moet nemen. Hij mag niet eender wat eten en drinken : het moet kiemvrij zijn. Een spaghetti op een terras is dus uit den boze. Ijsjes enkel met verpakking, drankjes rechtstreeks uit het flesje... de lijst is lang. We zijn voortdurend op onze hoede. Dat zijn we niet gewoon in onze vakantie.
Een tot twee keer per week stappen we met Theo naar het AZ Damiaan in Oostende voor een controle, (met dank aan Dr. Azou). De bloedcontrole gebeurt dan via een prikje in de hand (toch weer wat pijnlijk). De controles bieden ons een houvast in het opvolgen van zijn genezing, en kom, je ziet eens een andere kant van de stad (zoals de volkstuintjes). Trouwens, voor wie nog wacht op een uitslag van de petscan : deze werd geannuleerd, omdat het 'protocol' geen petscan achteraf vereist. Een beetje raar voor ons, maar kom, de uitstekende uitslag van de vorige petscan geldt dus nog steeds.
Gelukkig voor Theo zijn er aan zee nog de autootjes om op te rijden, en kan hij al wat spelen in het zand (mag toch al een beetje). Ook leuk : een tentoonstelling over de strips van Urbanus in Wenduine. En het allerleukste van alles : spelen met broer en zus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten