De chemo herbegonnen

Sinds dinsdag 18/12 krijgt Theo opnieuw chemo- medicijnen.
Dinsdag passeerde de rituximab, de vincristine, woensdag een ruggeprik MTX, cyclofosfamide en een dosis doxorubicine (waar je pipi oranje van kan worden). Vandaag krijgt hij opnieuw de cyclofosfamide. En vrijdag volgt nog de zware dosis methotrexaat. We duimen.

Theo reageerde dinsdag veel minder fel op de rituximab. Er was geen hoge koorts, en ook geen zware diarree. Zijn hartje klopte opnieuw sneller. 150 per minuut maar liefst.

Vandaag donderdag is, net als gisteren, een goeie dag. Theo heeft minder pijn en heeft zelfs wat honger ( voor salami en pannenkoeken, die hij wonder boven wonder dan ook nog eens krijgt van de ziekenhuiskeuken. Ze hebben toch een voetje voor, die onco-kindjes.) Hij babbelt en lacht ook meer. Medicijnen nemen vindt hij nog altijd niet leuk, en de monspoeling trotseert hij moedig, en wenend. Hij weet dat het moet. Waar mogelijk geven we hem wat tijd om iets even uit te stellen, kwestie van hem het gevoel te geven dat hij ook iets mag beslissen. Veel zeggenschap heeft hij immers niet meer.

De kine komt langs, de juf, de cliniclowns (hij lacht!) en tussendoor piepen de pompen voor ook wat aandacht. De dialysekatheter in de lies mag eruit. Weeral een tube minder, dat juichen we toe. Na het verhaaltje van de juf krijgt Theo zijn kerstkadootje van de klas: een tent !

In de namiddag verstoort een bloedneus de kine- oefeningen met de boerderijdiertjes. Theo vindt dat maar niks, dat bloed uit zijn neusgat. Rambo-Theo trekt dan wel weer zelf een vervelende plakker af, zonder verpinken. Het maakt een heel verschil als hij het zelf mag doen, omdat hij het wil. En die plakker deed wel echt vervelend (plakken, namelijk).

Wie weet eet hij vanavond nog eens! En morgen zien we wel weer...