Itchy en Scratchy (klinkt leuker dan het is)

Vrijdagochtend 28 december, als papa wakker wordt na een vrij rustige nacht, schrikt hij van wat hij ziet als hij over Theo's bed buigt. Theo heeft zijn huid tijdens de nacht helemaal open gekrabd. De dag voordien was de pijn in zijn mondje te erg, en daarom hebben de dokters besloten om morfine toe te dienen tegen de pijn. Dat gebeurt wel meer bij kinderen die zoveel pijn hebben van de aften. De morfine komt in een speciaal kastje waarbij je ook een 'shot' kan geven, een extra dosis voor de moeilijke momenten.

Een vervelend neveneffect van de morfine is jeuk. Dat was donderdagavond al een beetje zichtbaar. Dat Theo zich tijdens de nacht zo zou toetakelen hadden we niet voorzien. Zijn huid is erg broos en gevoelig van de chemo, waardoor het gemakkelijker wondjes vormt. Na een nachtje krabben ziet zijn rug eruit als een rozerode maankrater. Zijn liezen zijn er ook erg aan toe. De Eosine wordt aangerukt en binnen de kortste keren is het Red Trooper Theo.

De jeuk blijft. Nu dit weer, denken we. houdt het dan nooit op ? Theo slaagt erin om drie keer zijn sonde uit zijn maag te trekken, gewoon tijdens het krabben aan zijn neus Terwijl hij slaapt. Als we aan Theo vragen wat hij het ergste vindt, de jeuk of de pijn, antwoordt hij de pijn. Ok, de morfine blijft dus. Zijn handjes worden ingepakt in windels zodat hij zichzelf geen pijn meer kan doen. Omdat zijn neus zo erg jeukt schuift hij zijn gezicht de ganse dag tegen het kussen. Doet het dan geen pijn als hij zo schuurt en krabt ? Jawel, maar op de een of andere manier kan hij zichzelf niet inhouden. Medicijnen helpen slechts beperkt. We houden zijn handjes tegen als hij weer begint, en Theo wordt dan boos. Als het kriebelt moet je sporten zegt mama flauw ( ze kon het niet laten) maar daar snapt hij helemaal niets van.

Gelukkig is er een onverwacht superkado, uit New York nog wel : een rijdende Killer-Whale-auto met afstandsbediening. En nog veel meer knuffels en kaartjes en tekeningen en leuke kadootjes. Ook die blijven maar komen, en bieden gelukkig nog troost.

Papa biedt, met alles wat hij zich in zich heeft, de troost en steun die Theo nodig heeft in deze moeilijke dagen.
Mama krijgt een geweldige klop en weent zo'n 15 uur aan een stuk tot haar ogen zo dik zijn dat ze ze niet meer moet dichtdoen om in slaap te vallen.
En de volgende morgen schrapen ze zichzelf van de vloer voor een nieuwe dag.