De laatste haartjes

Het was niet meer te doen. Een goeie week geleden lagen de uitgevallen haartjes hier en daar op het kussen. Het waren redelijk lange haren, die ook in de plakkers bleven hangen. Daarom lieten we zijn haren kortknippen, tot op 1,5 cm. Het bleef uitvallen, maar het was dan toch al wat korter. Gisteravond was het echt niet fijn meer. Haartjes op het kussen, in het t-shirt, aan de plakkers, aan de oren, in de wimpers en in de mond. Overal haar ! We werden er gek van. Dus vandaag, toen ik Theo voorstelde om de haartjes dan maar helemaal af te doen, was hij het er volledig mee eens.

Mama had verwacht dat ze er niet goed van zou zijn, van dat zo-goed-als-kaal-hoofdje. De dokter had gewaarschuwd : dat kale hoofdje is voor de meeste ouders een nieuwe schok, alsof het vanaf dan pas écht begint. Maar niets van dat alles : Theo en ik waren blij toen alles eraf was. Die uitvallende haartjes waren echt vervelend, we missen ze helemaal niet (en de herinnering aan de lieve, lange haartjes ligt gelukkig nog vers in het geheugen...). Na de scheerbeurt, het wassen en het leggen van verse lakentjes, kon Theo nog een beetje rusten. Zo ziet dat er dan uit :

Het gekke is dat Theo nog veel haartjes heeft zitten in de lijm van de plakkertjes op zijn buikje. Hij wil absoluut niet dat we die lijm er proberen af te halen.  Het lijkt wel wat op borsthaar...

Nochtans is dat uitvallende haar een detail. Veel vervelender en pijnlijker zijn de aften in de mond en de keel van Theo. Alle kindjes en volwassenen met een chemobehandeling krijgen aften. Dat komt omdat er na de chemokuur te weinig witte bloedcellen in het bloed zitten. Het lichaam kan zich dan niet meer verweren tegen schimmels, en bacteriën. En in de mond zitten er veel bacteriën. Dus ontsteekt het mondslijmvlies (en vaak meer dan dat) en dat is naar het schijnt een heel felle pijn. Zo fel dat de pijn bestreden wordt met contramal, en indien nodig, morfine.

Dat Theo de beproeving moedig doorstaat verbaast ons niet meer. Het is 'ne keiharde' zegt de dokter. Zoveel aften en hij spreekt nog. Speeksel inslikken, dat probeert hij te vermijden. Dat speeksel loopt zijn mond uit, of hoopt op in de keel en we weten niet wat er dan allemaal gebeurt, maar het resultaat is een kleurloos slijm, dat dan bij momenten uitgebraakt wordt en ook via de neus zijn weg naar buiten vindt. Ons ventje toch ! Hij bibbert als het kokhalzen eindelijk wat stopt.
Deze avond gleed ook de maagsonde uit de neus tijdens zo'n moeilijk kokhals-moment. Er werd meteen een nieuwe geplaatst (met dank aan de sterke papa,want mama kokhalst gewoon mee).

Go Go witte bloedcellen ! Die kunnen de aften stoppen. We hopen vanaf morgen al een beetje...

Altijd goed voor een extra duwtje in de rug : papa... 

en met-veel-liefde-gegeven-knuffels.....