Vorige woensdag kreeg Theo voor de eerste keer het rituximab-medicijn. Dat is een medicijn dat naast de kwaadaardige cellen ook de witte bloedcellen aanvalt. Bij Theo had dit medicijn een aantal bijwerkingen, namelijk diarree, hoge koorts, en mondslijmvliesontsteking. Die aften gaan meestal ook door naar de keel en slokdarm, en zitten vaak ook in het spijsverteringsstelsel.
Theo heeft al zeker enkele aften vooraan in zijn mond, en in zijn keel.
Aften zijn op zich al erg pijnlijk. In combinatie met de voedingssonde, die langs de keel loopt, en een virusinfectie waarvan hij moet hoesten, is het voor Theo niet te houden. Gelukkig zijn er pijnstillers. Op dit moment hebben de dokters een mengeling van paracetamol en contramal voorzien, die ervoor moet zorgen dat Theo geen pijn meer heeft. Ze hopen dat hij dan ook wat meer zal eten en drinken.
Het was wel even zoeken naar de juiste combinatie. Twee dagen geleden kreeg Theo ook al contramal, waardoor hij de hele tijd lag te slapen, en niet goed recht kon staan. Gisteren kreeg hij nog maar de helft. Alles wat er met hem gebeurde deed hem toen wenen : zelfs een traantje dat tot aan zijn oor was gelopen leek onoverkomelijk. We wisten niet goed wat er gebeurde : kon het zijn dat Theo genoeg had van alles, en geen enkele manier zag om dit te uiten dan wenen ? Of had hij zo'n pijn dat alles wat erbij kwam te veel werd ?
Vandaag werd de contramal weer verhoogd tot de hogere dosis. Het is niet de bedoeling dat Theo pijn heeft, zeggen de dokters, en hoewel hij gisteren nee antwoordde op elke pijn-vraag, hebben we toch het gevoel dat het pijn was die hem zo deed wenen. Theo wordt wel erg suf van de pijnstiller. Hij lijkt nét niet in slaap te vallen. Maar hij is rustiger. De kine komt langs : dat is nog steeds niet leuk, want dan moet hij weer stomme blaasspelletjes spelen... Dan weent hij nog wel.
In de namiddag speelt hij eventjes met zijn nieuwe playmobilleke. Een heftruck !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten