Na 4 dokters was de diagnose nog steeds dezelfde. Ja het duurde lang, en nee, dat mocht niet te lang meer. Maar er was geen ontsteking te vinden, en geen koorts, en die opgeblazen buik, die komt waarschijnlijk van de lucht van het buikgriepje. De eczeem ? Misschien als reactie op zijn parelwratjes, of gewoon, van wat ziek te zijn.
Op 30 november gingen we voor de zekerheid nog eens langs bij de kinderarts. Ook zij zag niets verontrustends. Tot op het einde van het consult, toen Theo opeens wat wegzakte...
Dat was toch een beetje raar - dus er werd een bloedstaal genomen.
Om 20 u 's avonds vertelde de dokter ons dat de waarden van zijn nieren niet goed waren. Theo moest naar het ziekenhuis. Theo was flink, stapte mee de spoeddienst binnen, wachtte mee op de stoeltjes in de wachtkamer. Wilde hij niet wat lezen, of met zijn autootjes spelen ? Nee, hoefde niet.
Vanaf die avond ging het snel. Zijn nieren bleken groter dan die van een volwassen persoon. Enkele onderzoeken verder wisten we dat zijn nieren nauwelijks nog werkten, en dat ook zijn bloed niet goed was. Om een lang verhaal kort te maken : vrijdagavond leek het nog een buikgriepje, zondag bleek het kanker.
Kort daarna kregen we ook een gedetailleerde diagnose. Het is non-Hodgkin B-cel lymfoom. Kwaadaardige cellen zitten in Theo zijn bloed, en tasten ook de lymfeklieren aan.
Het goede nieuws : er is een behandeling, en er zijn goeie genezingskansen voor deze ziekte, namelijk 80% en meer, zeker voor kinderen. In al ons ongeluk, hebben we nog wat geluk.
De chemo-behandeling duurt zeker een half jaar (dat is relatief kort) maar is wel intensief (lees 'loodzwaar'). Theo moet nog enkele weken in het ziekenhuis blijven, en zal ergens in januari naar huis kunnen. Vanaf dan blijft hij een tweetal weken thuis, en gaat hij dan weer voor een weekje naar het ziekenhuis. Is hij ziek en maakt hij koorts, dan moeten we ook naar het ziekenhuis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten